Dinsdag, 20 juni

In de morgen tot de koffie het dagelijkse ritueel. Vandaag staan Novigrad, Umag en Groznjan op het programma. In Groznjan zijn we 2 jaar geleden al geweest en de 2 andere plaatsen zijn nieuw voor ons. Het is een warme dag (32°) met een strakblauwe lucht. Zoals elke dag wel met een verfrissend windje en dat scheelt enorm in het gevoel van warmte. In Novigrad kunnen we de auto parkeren onder een over de hele parkeerplaats aangebracht zonnezijl. Is het straks ook geen oven van 50°. Er staan nog niet veel auto’s geparkeerd omdat het echte seizoen pas begint in juli. We spenderen 10 kuna (€1,45) voor 2 uur tot 13:45 uur. Onze bedoeling is in Umag te eten en dat is gelijk voor de rest van de dag. We lopen in de richting waar we scheepsmasten zien en dan kom je altijd op de juiste plek in een dergelijk stadje aan. In de haven liggen diverse vissersschepen en op 1 daarvan zijn ze druk bezig met het repareren van de korf aan het sleepnet. Een warm klusje in de volle zon. We lopen langs de haven waar zoals in al deze plaatsen veelal Italiaans georiënteerde restaurants zijn. Opvallend is dat je door het personeel van deze restaurants vrijwel nooit op een agressieve manier wordt “geprest” toch maar vooral bij hen aan te schuiven. In het centrum van Porec en Rovinj gaat dat er wel anders aan toe, zoals natuurlijk in heel veel toeristenplaatsen. Als we een groot deel van de stad zijn rondgelopen, komen we bij de Pelagiuskerk wat tot halverwege de 19de eeuw een bisschopszetel was. Daarna lopen we over een plein weer terug naar de haven waar in een straatje allemaal kleurige paraplu’s als zonwering en versiering dienen. Als we bij de auto terug zijn zit er een foldertje op de voorruit van “La Quercia Konobe” in Fiorini. Volgens de navigatie ligt dat op de short cut tussen de kust en Buje waar we langs komen richting Groznjan. We besluiten Umag vandaag over te slaan en rijden naar La Quercia om te eten. Daar hebben we helemaal geen spijt van gehad en zijn heerlijk op het terras “lui geweest”. Als salade kregen we allebei ongeveer een hele krop sla en verder niks erin. De rest was daar prima. Dat vond kennelijk ook een soort “vliegertje” die op de dop van onze inmiddels lege literfles water kwam buurten.
Deze keer kwamen we vanuit richting Buje het bergdorp Groznjan binnen en dan is het lastig je even te oriënteren waar die shop met die “hangers” ook al weer was. De kasseienwegen in België, mogen dan berucht zijn. Groznjan is België in optima forma. Midden in de straat(jes) ligt er een “pad” van grote vlakke keien met daarlangs een “bestrating” met keien welke allemaal verschillend van grootte en hoogte zijn. Vierkant of rond, echt straten om botten te breken, dus oppassen waar je je voeten neerzet is aan te raden. De oorspronkelijke bewoners van Groznjan zijn vrijwel allemaal halverwege de 20ste eeuw richting kust vertrokken voor werk en daarna hebben kunstenaars en muzikanten alle leegstaande huizen in dit dorp betrokken en het aldus nieuw leven ingeblazen. Na een drankje op een terras met uitzicht op de rivier de Mirna laag in het dal die bij Novigrad in de Adriatische zee stroomt is de dag weer “rond”.