Zondag 16 juni Coos Bay-Portland.

Na het “continental breakfast” en het inladen van de Nissan rijden wij al om 09:15 uur via de Baybridge Coos Bay uit over de hw101 richting Newport, onze lunchstop onderweg naar Portland. Tussen Gardiner en Florence komen we door het Oregon Dunes National Recreation Area. Dit is het grootste aaneengesloten gebied van zandduinen langs de kust in Noord-Amerika en een geweldige plaats om te recreëren. Overal liggen “lakes” met daaromheen campgrounds en bootramps om je boot te water te laten. Verderop is de kuststrook weer ruw, maar wel met zandstranden.

Uiteraard rijden er nu in het weekend over de hw101 heel veel (grote) campers en auto’s met een boot op de trailer. En ze komen van heinde en ver, want als wij in de namiddag uit Newport vertrekken rijdt er een auto met een grote campingtrailer achterop helemaal tot voorbij Albany achter ons. Toch een stukje van meer dan 100km en wie weet was die al een tijdje onderweg naar huis toen wij voor hem kwamen rijden.

Ook wij kunnen de verleiding niet weerstaan en rijden een recreation zone op. Het eerste dat opvalt is dat vrijwel alles “free” is. Gratis parkeren, gratis toegang, gratis toiletten tot zelfs gratis gebruik van zwemvesten die overal hangen. En alles in werkelijk brandschoon. Je moet natuurlijk wel betalen om op een campground te staan en een (roei)bootje te huren.

In Florence zien we dat de unleaded steeds goedkoper wordt en net als we $ 3,17 voor een gallon zien rijden wij er zomaar voorbij. Terugkeren op de drukke hw101 is er vandaag niet bij. Een eindje verder bij de Safeway is dezelfde unleaded $ 3,03 zodat we blij zijn die $ 3,17 voorbijgereden zijn en we daar tanken. Omdat je niet alles kunt hebben is het een paar km verder $ 2,99. Wij zijn nu ongeveer op de helft van Coos Bay naar Newport.

Zodra we de Yaquina Bay Bridge in Newport over zijn slaan we rechtsaf en rijden naar de Bay Boulevard die langs de haven loopt en waar onze lunch op ons wacht. We hebben best wel trek gekregen in een versgebakken visje. Naast de Pacific Seafood, waarvan de “Fish Peddler’s Market” onderdeel uit maakt ligt “Newport Tradewinds” die als slogan voert “stop wishin come fishin”, zijn net de sportvissersschepen binnengelopen. Op de steiger, die je van boven kunt bekijken, zijn alle sportvissers met hun “catch” gearriveerd. Die kunnen daar gelijk hun vangst laten fileren en komen zo met kant en klaar gefileerde verse vis thuis. Uiteraard onder veel belangstellende blikken van degene die “boven” staan.

In de “Fish Peddler’s Market” kun je verse vis kopen, maar ook dezelfde vis laten bereiden en in een klein restaurant nuttigen. Eigenlijk is restaurant niet een juiste benaming, want door een glazen wand kun je in de verwerkingsruimte kijken waar diverse vrouwen (ook op zondag) de volledig automatisch schoongemaakte “shrimps” verpakken. Buiten staat een grote kiepwagen waarin alle schillen ook volledig automatisch worden geloosd en uiteindelijk afgevoerd. Marjo koos voor “Prawns & Chips”, 7 stuks met friet en ik koos voor “Fish & Chips”, zeker 400 gram gebakken verse vis (waarschijnlijk kabeljauw, maar het kan ook wat anders zijn geweest) met friet en dat alles voor in totaal $ 24.00. Van de friet hebben we niet alles opgegeten, maar dat begint al te wennen in the states en we kwamen uiteindelijk voor vis en niet voor friet.

Wij zijn inmiddels halverwege en verder gaat alles over (drukke) highway’s en Interstate 5 naar Portland. Bij Albany neem ik de verkeerde afslag van de Interstate en rijden we 20 km naar het zuiden, voor ik kan keren om naar het noorden te rijden. Kan gebeuren als je naar TomTom luistert die de meest idiote aanwijzingen geeft. Blv (boulevard) wordt letterlijk als blv uitgesproken en ave (avenue) ook als ave. In Portland lopen we vrijwel direct in de fuik van files. Wat dat betreft is Portland vergelijkbaar met andere steden in de US, alleen zijn de wegen hier minder op het verkeer aangepast.